ولی با تمام این اوصاف از یه چیزی خوشحالم. 

میدونی، یه مدت مدیدی، خودم را گم کرده بودم، حس میکنم الان تا حد زیادی بهش برگشته ام، پیداش کرده ام، کودکیمو. به اینکه دلخوشی ها و خواسته های کوچولوی شدنی داشته باشم، هدف هایی که میشه بهش رسید و ازش گذشت، هدف هایی که میتونن تموم بشن.

کلا میدونی برای من همین که دوباره به پر کردن رزومه ی زندگی معتقد شده باشم، به خاطره بازی، به دعا کردن، یعنی به موفقیتی بس بزرگ رسیده ام. :)