دلم اون روزی رو میخواد که در ارتباط با آدم ها خویشتن داری را بس کنم و به خودم اجازه ی بروز و ظهور تمام و کمال بدم و به اینکه رفتارم کی رو ممکنه ناراحت کنه کاری نداشته باشم، و با اون ورژن خودم آشنا بشم و بشناسمش و بپذیرمش. البته یک نتیجه ی تمام اینها، اینه که دیگه ارتباط با آدم ها برام خسته کننده نخواهد بود، دیگه آدم ها به کل موضوعیتشون را برام از دست خواهند داد، و روز بزرگ رهاییست اون روز :)