بعد نامه هایی دیدم که باعث شد مکثی کنم: "پُل! تجلیل بسیار تو از تجربه ی محض به مسیر خطرناکی افتاده است. یک بار دیگر باید سرزنش سقراط را به تو یادآوری کنم که زندگیِ تجربه نشده، ارزش زیستن ندارد."

در دل گفتم آفرین کلود! منم دقیقا همین نظرو دارم. من با اصرار تو به پل برای تجربه کردنِ زندگی ش کاملا موافقم.

ولی پل در نامه بعدی پاسخ تندی داده بود: "اگر میان امتحان کردن و زندگی کردن، یکی را باید انتخاب کرد، من همیشه زندگی کردن را انتخاب می کنم. من از بیماری توضیح اجتناب می کنم و به تو هم اصرار می کنم که چنین کنی. رفتن به سوی توضیح بیماری مسری اندیشه مدرن است و ناقل این بیماری هم درمانگران معاصرند؛ هر درمانگری که تا به حال دیده ام، به این بیماری مبتلا بوده است؛ و این بیماری اعتیاد آور و واگیردار است. توضیح یک توهم است، یک سراب، یک سازه، یک لالایی آرام بخش، توضیح از وجود بی بهره است. بگذار آن را با نامی که لایقش است بخوانیم: مدافع بزدلی در برابر وحشت ناپایداری، بی تفاوتی و هوسبازی تجربه ی محض".

+چند پاراگراف از داستان کوتاهِ درمان نادرست از کتابِ "مخلوقات یک روز" ِ اروین یالوم.

موقع خوندن چندین بار از روی این چند پاراگراف خوندم، و همش حس کردم پیامی برای من داره، ولی حقیقتش درست نمیفهمم پیامش چیه، چون انگار هم پُل و هم کلود در حال گفتنِ یک چیز بوده اند.

++کسی که داره روایت میکنه خودِ اروین یالوم هست، پُل مراجعش هست، مثلا به قصد درمان مراجعه کرده ولی اروین یالوم را مجبور کرده که نامه هایی که بین خودش و کلود رد و بدل شده را بخونه.

+++ تو داستان های بعدی اروین یالوم چندین بار غیرمستقیم به این نکته اشاره می کنه که از اینکه پایان زندگیش هست میترسه، و من همش با خودم فکر میکنم آخه کسی مثل اروین یالوم که اینقدر تمام و کمال زندگی کرده هم؟ چه ترسی براش هست؟ دقیقا کدوم روز و لحظه از عمرش را هدر داده که الان ترسی براش باشه؟

همه شاکی و طلبکارند از دولت ها و حکومت ها و به کل جامعه، بابت آزادی ای که ازشون سلب شده، ولی من فکر میکنم ای کاش، تنها آزادی سلب شده از ما همون آزادی هایی بود که جامعه ازمون گرفته، ای کاش در درون مطمئن بودیم که اگه فرصت بهمون داده بشه خودمون را تمام و کمال بی هیچ ترسی ابراز خواهیم کرد، ای کاش مطمئن بودیم در محدوده ی همون آزادی هایی که بهمون داده شده داریم تمام و کمال خودمون را بیان می کنیم، ولی اینطور نیست.

اون آزادی ای که توسط حکومت و جامعه از ماها سلب میشه، در برابر محدودیت هایی که خودمون به خودمون اعمال می کنیم ذره ایست قابل اغماض.

اقلا برای من که اینطوره. وقتی دقت میکنم می بینم همیشه منتظر بودم بسترش برام فراهم شه، اطرافیان و عزیزانم این اجازه را بهم بدن، تا بعدش آیا خودم هم به خودم اجازه بدم که خودم را بیان کنم یا نه. مثلا توجه کردم که در استایل لباس پوشیدنم باید مطمئن باشم که موجب ناراحتی یا شرمساری احدی از اطرافیانم نمیشم، وقتِ حرف زدن هیچ زمان خودم سُکان گفتگو را به دست نگرفته ام و در مورد چیزهایی که دلم خواسته حرف نزده ام مگر مطمئن بوده باشم که طرفم کاملا علاقمند و راضیه، در عین حال هیچ زمان به رضایت و علاقمندی خودم در گفتگو ها اهمیت نداده ام، تلاش کرده ام شنونده ی خوبی باشم برای تمام چرت و پرت های مخاطبانم، یک شخصیت ثابت بروز نداده ام تا ببینم بعدش کی سمتم میاد، معمولا تلاش کردم شبیه اونی بشم که سمتم اومده. و حتی جدیدا با این فکر که هر کسی خودش باید بخواد تا تغییر کنه، دیگه اصراری ندارم که اشتباهات ملت را بهشون گوشزد کنم یا مثلا ازشون بخوام که پیش من فلان رفتار را نداشته باشن یا فلان حرف را نزنن.

میدونم آگاهی پیدا کردن به تمام اینا یعنی ابتدای تغییر و از این بابت خوشحالم.

بی اندازه دلم میخواد خودِ منحصر به فردمو بشناسم و با تمام قوا بیانش کنم، دلم میخواد امضامو رو جهان هستی بزنم، دلم میخواد فارغ از محدودیت های مرزهای جغرافیایی عمیقا بدونم که خودم در برابر خودم بی سانسورترین و لخت ترین و آزادترینم، دلم میخواد قدرتمندانه اونی باشم که هستم فارغ از اینکه کی ازم خوشش میاد و کی نه، فارغ از اینکه چه تصویری تو ذهن بقیه دارم، و اینقدر رو خودم بودن مصر باشم که بالاخره دیگه همه به اینکه کی هستم عادت کنن و اونجوری بشناسنم.

داشتن اون آزادی درونی اصلا یه چیز دیگه ست، وقتی در درون آزاد هستی و صرفا جغرافیا و جامعه محدودت کرده باشه مثل خورشیدی هستی پشتِ ابر، نور را داری، اینکه بهت اجازه بدن بتابی یا نه، چه اهمیتی داره آخه؟

دقت کردم که مقاومم در برابر انجام کاری که از قبل بهش فکر نکرده و براش برنامه و زمان دقیقی مشخص نکرده ام. برای به انجام رسوندن کارها از این به بعد اینو هم باید مدنظر قرار بدم.

یه نظریه ای دارم (چه بسا در حالت کلی وجود داره و فقط مختص من نیست) که وقتی شاد باشی دیگه لزومی نداره برای داشتن یه نطق غرا، مجذوب کردن آدما، اینکه ازت حساب ببرن و آدم با اعتماد به نفسی به نظر برسی تلاش کنی، خواه ناخواه دلت خواهد خواست که بقیه را هم در شادی خودت شریک کنی و اونها از این استقبال خواهند کرد و لذت خواهند برد، وقتی شاد باشی بی هیچ تلاشی، بی هیچگونه دخالت اراده، بی اینکه بخوای چیزی را تقلید کنی، قدرتمند و با اعتماد به نفس نیز خواهی بود. وقتی شاد باشی ناخواسته، کلماتت، بادی لنگوییجت، تمام پیام هایی که به بیرون میدی نشون از شهامتت خواهند داشت.

البته امثال من تا به حال، شادی را نتیجه ی اعتماد به نفس دونسته ایم، نتیجه ی قدرت، نتیجه ی موفقیت و نمیدونم، شاید بهتره تجدید نظر کنیم. و همچنون که عمریست همه دارن این توصیه را تکرار میکنن و اونقدر تکرار شده که معنیشو از دست داده، بی دلیل شاد باشیم. حالا اصلا شاد بودن یعنی چی؟ چیزی که تا به حال برای من جا افتاده اینه که نشونه ی شاد بودن آدم ها، پرهیاهو و برونگرا بودنشونه، برام جا افتاده که کسایی که شاد هستند سر و صدا و انرژیشون زیاده و معمولا اون بیرونن در حال حرف زدن و خندیدن با صدای بلند و چه بسا تحرکات فراوان هستند، واسه همین تا به حال در برابر توصیه ی ملت به شادی، مقاومت داشته ام، چون شخصیت من اصلا اینجوری نیست، من رو برای تمام این اکت ها نیافریده اند حقیقتا.

با این حال لحظاتی بوده که شادی را هرچند کمرنگ حسش کرده باشم و تنها چیزی که میتونم بگم اینه که شاد بودن یعنی high بودن، یعنی اونقدر از عشق لبریز باشی که تمام دنیا تو چشمت فارغ از اینکه جبهه گیری آدمای دنیا (که بسیار حقیرن) در برابرت چه شکلیه، پر از رنگ و لعاب و زیبایی باشه، اونقدر زیبایی ها چشمت را پر کرده باشن که لحظه ای نتونی به کمبود، محدودیت یا مشکل کم ارزشی، فکر کنی.

یکی هست که حس می کنم هر بار (به فاصله ی یکی دو ماه) تمام شهامت و قدرت و اطلاعاتش (در مورد زن جماعت) را جمع می کنه و یه تیری به سمتم پرتاب می کنه (بهم پیام میده)، با این امید که این بار تیرش در قلبم فرو خواهد رفت و قلبمو مال خودش خواهد کرد، ولی در دم ناک اوت میشه و از پا میفته و میره که یه بار دیگه بعد از دوران نقاهت برگرده :| این البته فقط حس منه و معلوم نیست چه درصدی ازش صحیح باشه شاید 180 درجه با واقعیت فرق کنه ولی فعلا این حسیه که دارم و از یه طرف خوشحالم میکنه که دیگه تو یه سری از تله ها نمی افتم و حالا منم کسی که به سکان قدرتش تکیه زده و میتونه به رفت و آمد آدما تو زندگیش، مگر زمانی که توانایی شق القمر داشته باشن، بی تفاوت باشه، و از یه طرف دیگه باعث میشه کلی به خودم فحش بدم که چه بد که نمیتونم به این بشر احساس دوست داشته شدن و کافی بودن بدم.

یه سری از آدم ها هم کلا آفریده شده اند که به بقیه فشار بیارن تا تبدیل به موجوداتی بشن یا کارهایی را انجام بدن که این جماعت خودشون نتونسته اند یا نخواسته اند بشن یا انجام بدن. و جالبه که بسیار هم احساس محق بودن می کنند و درصدی به این فکر نمی کنن که اگه بلدی چرا خودت نیستی

​​​

به این نتیجه رسیده ام که تا زمانی که یه چیزی را مثل تکلیف انجامش میدی و دلت میخواد زودتر شرِش از سرت کم شه، کم نمیشه بلکه زیاد و زیادتر خواهد شد تو زندگیت. خودِ من در موراد متعددی این رویکرد را داشته ام، مثلا در رابطه با بچه ها، خیلی تلاش می کنم که به عنوان یه بزرگتر وظایفم را به خوبی در قبالشون انجام بدم و اینکارو می کنم، و هر چقدر در این مسیر پیش تر میرم، بیشتر خسته میشم و بیشتر دلم میخواد یه جوری سرشون را گرم کنم که دست از سرم بردارن و خب برنمیدارن، من بزرگتر خوبیم اگرچه 

پیانوی وسط خونه

عشق دادن به آدم ها

دو تا از چیزهایی که تو خونه م آزارم میدادن حل شدن، 1) بوی گه و 2) اهمیت دادن من به اینکه آیا دوستم دارند یا نه (که حقیقتا دیگه برام اهمیتی نداره).

مشکلات باقیمونده سر و صداهای صابخونه و رفت و آمد های زیاد به این خونه ست، که نمیدونم راه حلشون اینه که با صابخونه حرف بزنم و هی بهش تذکر بدم یا اینکه صرفا سعی کنم خودم را نسبت بهشون بی تفاوت کنم، انگار که وجود ندارند، یا حتی اینکه خودم هم قاطیشون جزئی از سر و صدا بشم، البته یه راه چهارمی هم هست، فرار! اینکه کمتر و کمتر تو خونه بمونم تا کمتر این سر و صداها آزارم بده. در طی هفته ی گذشته راه آخر را انتخاب کردم، زیاد رفتم بیرون و از دیروز هم اومدم خونه ی ننه م. ولی از انتخابم راضی نیستم و میدونم چاره ی مشکل نیست.

در عجب میمونم از کسایی که هنوز در تلاشن اثبات کنن مسیری که خودشون انتخاب کرده اند درست مطلقه و بقیه ی مسیر ها فاسد و تباهن، البته آزادن که زندگیشون را به این تلاش عبث بگذرونن، ولی واقعا کی اهمیت میده؟ و چی عوض میشه؟ جز اینکه ذهن خودشون بسته میمونه.

چراییِ وجود تفاوت های ما آدم ها در سبک زندگی و نگرش و انتخاب هامون، این نیست که ما را به قضاوت بنشونه که چی درست و چی غلطه، چی فاسد و چی متعالیه، چون هدف از آفرینش ماها تعیین درست و غلط نبوده، آفریننده ی ما قاعدتا خودش در این مورد استادتره و نیازی به کمک ما نداره و گذشته از اون این تفاوت ها وجود خواهند داشت حتی اگه ما باهاشون مخالف یا بر ضدشون باشیم، تنها فایده ای که این تفاوت ها میتونن برای ما داشته باشن اینه که تلاش کنیم نگاه های مختلف را درک کنیم، تلاش کنیم از زاویه دید هر کسی به دنیا نگاه کنیم و اینجوری افق نگاهمون را گسترده تر کنیم. فقط همین. و گر نه که هر کسی میتونه تا زمانی که در پیِ آزار نیست هر غلطی دلش میخواد بکنه و این به هیچ احدی ربطی نداره.

+علاوه بر تمام اینا ظاهر رفتار هیچ بنی بشری (تا زمانی که کاری به تو نداره) نمیتونه تعیین کنه که اون رفتار درسته یا غلط. مهم درونمایه و محتوا و چرایی اون کاره، و از نظر من تا زمانی که هدف از یک حرکت رشد و آگاهی باشه، و البته به هیچ کسی آزاری نرسونه، اون کار فارغ از ظاهرش درست ترین کارِ ممکنه.

از دیروز دارم به این فکر می کنم که، در برابر مامانم همیشه تو ذهنم خودم را تبرئه کردم و گفتم که نه من آدم خوبه ی ماجرام، مامانم هست که نمی فهمه، من اگه شرایط برام مهیا باشه، فعال ترینِ آدم هام و به همه چی زندگیم میرسم، من واقعا میدونم از خودم و زندگی چی میخوام و برای رسیدن بهش تلاش خواهم کرد.

ولی خیلی وقته گوشیم را نمیذارم رو زنگ که صبح زود بیدار شم، خیلی وقته الزامی حس نمی کنم برای اینکه کارهامو سرِ وقت انجام بدم، الزامی نمی بینم برنامه داشته باشم، الزامی نمی بینم به همه ی کارهام برسم و در کل الزامی نمی بینم هدف هام و پلن م برای رسیدن بهشون مشخص باشه.

و خب تمام اینا به هیچ وجه منطبق بر اون تصویری که من خودم را شبیهش می بینم، نیست.

شاید فقط دوست دارم اون تصویر را از دور ستایشش کنم، اینکه کسی چیزی را از دور ستایش میکنه دلیل بر این نیست که واقعا میخواد شبیهش باشه، من میدونم چیا خوبن و میتونم تشخیص بدم کیا دارن بر اساسشون عمل می کنن و دمشون گرمه، ولی خودم؟ انگار همین دونستن فقط برام کافیه، انگار واقعا نمیخوام، واقعا نمیخوام شبیه اون تصویر باشم.

الان که بیشتر فکر می کنم حقیقتش اینه که من همین جایی که هستم را باحال تر و باکلاس تر می بینم، نمیخوام ماهیت درام زندگیم، زمان های زیادی که میتونم با خودم خلوت کنم و overthinking هام را از دست بدم.