وقتی میدونی مقصد کجاست و میدونی که میشه در جهتش تلاش کرد، و البته میدونی که الان کجای مسیر هستی، دیگه اینکه خودت را سرزنش بکنی و مشکل را لاینحل و خارج از توان جلوه بدی، در حالی که هم خودت و هم طرف مقابلت میدونه که اینطور نیست، صرفا داری به طرز احمقانه و دیوونه واری شکسته نفسی می کنی. 

ولی از اونجایی که دونستن و داشتن دیدی از اغراق شده ترین توصیف از مشکل، بدترین گناهی که ممکنه داشته باشم و افتضاح ترین توصیفی که با توجه به شرایط میتونم از شخصیتم داشته باشم، را برای طرح دقیق تر مشکل لازم میدونم، بعضا اون شکسته نفسی احمقانه را انجام میدم. مثل پُست قبل. :) همش از خودم شاکی بودم بابت صفت های بدی که به خودم میچسبونم. الان یه خرده دلم آروم گرفت. :))

+البته مشکل همچنان باقیست و من هنوز آروم نیستم و میدونم که خیلی مونده تا کنار بیام با این شرایط، با انتظاراتی که داشتم و برآورده نشدند. من اینجا را اجاره کرده بودم که طعم کنترل داشتن رو زمان و زندگیم را بچشم، این بود انتظاری که از مستقل شدنِ فیزیکی داشتم.

من یه کوچولوی بدبختم که باید هر چه زودتر اعتراف کنم نیازم به یک مامان بالای سرم، نیازی همیشگیست.

سفره ی ناهارم هنوز پهنه.

و تمام امروزم با استرس و ترس عجین بود، استرس برای پاورپوینتی که قرار بود واسه زن کاکوی گرام درست کنم و ترس از برگشتن صابخونه و سر و صداهاش.

کاش یکی بود، که الان تمام استرس و ترس و گشنگیمو می مکید. ترس های لعنتی هم یکی دو تا نیست، ترس از ترسیدن، از اینکه شکست بخورم و نتونم خودمو جمع کنم، ترس از لاغر شدن، ترس از سر و صدای صابخونه، ترس از دوست داشته نشدن توسط صابخونه، ترس از فکری که در موردم میکنن.

اینجا خونه ی من نیست و میترسم که هیچ جای دیگه هم خونه ی من نباشه.

صبح ساعت 6 و نیم با استارت زدن های پُشت سرِ هم صابخونه از خواب بیدار شدم، نمیدونم واقعا لازمه که اون موقع کله مو بیرون ببرم و بهش بگم که بابا من اینجا خوابم، خودشون نمی فهمن؟ یا خودشونو زدن به نفهمی؟

دلم نمیخواد خودمو رها کنم، نمیخوام باز وقتی رفتم خونه از مامانم بشنوم که کلی لاغر شدم و کلی سرکوفت که من نمیتونم از خودم مراقبت کنم، من یه بچه کوچولوئم که لازمه همیشه یه مامانی بالاسرم باشه تا بهم بگه چیکار بکنم چیکار نکنم، و بدونم که راست میگه، بدونم که دفعه ی قبل روز آخری به زور خودمو کشیدم بردم خونه انداختم رو دوش مامانم، دلم نمیخواد اون تکرار شه.

میدونم که اینجا اگه خودمو رها کنم، فرو میرم هر روز بیشتر از قبل، و هر روز بلند شدن سخت تر میشه، و اول و آخر من میدونم اونی که باید دستمو بگیره و بلندم کنه خودم هستم. خب اگه اینجا واقعا مستقل و تنها بودم و لازم نبود با صابخونه اینقدر سر و کله بزنم (حتی فقط تو ذهنم)، همه چیز راحت تر بود. ولی همیشه همینجوری بوده، همیشه یه سری آدم موی دماغ بودن که من بالاخره نفهمیدم باید باهاشون چیکار کنم، فقط منتظر شدم همنشینی دلچسبم!!! با اون آدما تموم بشه و با سرعت هر چه تمام تر ازشون فرار کنم و پشت سرمو هم نگاه نکنم.

ولی الان سخته چون همه ی کنترل زندگی و زمانم دست من نیست، هر زمان ممکنه اینا دلشون بخواد بیان تو حیاطشون و سر و صدا کنن، و اونموقع کلنجار من با خودم شروع بشه.

میخوام که به این کلنجار یک بار حسابی فکر کنم و خاتمه بدم.

خب اولا که من دلم نمیخواد فرار کنم، فرار کردن یعنی در بند بودن، دلم نمیخواد در بندِ چیزی باشم، ولی نمیتونم بفهمم الان باید اولویتمو بذارم این؟ یا اینکه فعلا اینو بیخیالش شم و تمرکزمو بذارم رو چیزایی که میخوام؟

خوب شد که امسال، اهدافم را نوشتم و نبوسیدمش بذارمش تو طاقچه و سعی کردم هر روز به یاد بیارم که یه هدف هایی داشتم و چیا بودن؟ که الان متوجه بشم اون اهداف در مقایسه با نیاز هایی که واقعا دارم، چرت و پرتی بیش نبوده اند، نه که کلا چرت و پرت باشنا، ولی خب منطبق بر نیازهای کلی ای که دارم نبوده اند، برگرفته از احساسات و افکار همون لحظات و همون روزهام بوده اند.

نمیدونم واقعا امکانش هست که آدمیزاد یه روز بشینه و برای کل یک سال هدف تعیین کنه، اقلا برای من که انگار کار نداده تا به حال، یه همچین هدف گذاری ای انگار مثل اینه که تو امروز از یه آهنگی خوشت بیاد و تعیین کنی که تا آخر امسال باید از این آهنگ خوشت بیاد. نه البته این مقایسه ی درستی نیست. ولی فکر میکنم باید اجازه بدم هدف هر روز خودشو بهم نشون بده تا اینکه بخوام هدفی را به خودم تحمیل کنم، بی اینکه در نظر بگیرم چی واقعا نیاز دارم. شایدم تمام این تعارض و این مشکل از این برمیاد که هنوز خودمو نشناختم و فرصت ندادم که بیان بشم برای خودم.

+میخوام اینقدر چرت و پرت بنویسم که بالاخره راحت شم با اینجا.

رفتم که بسی جرئتمندانه به صابخونه بگم، صدای رادیوتو کم کن مررررد، من که نیومدم خیر سرم خونه ی مستقل بگیرم که صدای رادیو تو رو بشنوم لامصب.

ولی فقط سلام و احوالپرسی کردم!

من باید توی غار زندگی کنم، جایی که تا فرسنگ ها از آدمیزاد خبری نباشه، چون انگار امکان نداره که آدما باشن و از حد و حدود خودشون تجاوز نکنن. وقتی از حد و حدود خودشون تجاوز می کنن، لازم میشه که من برم و بهشون خاطرنشان کنم که دارن چه غلطی می کنن و این برای من بسیاااار سخته.  در نتیجه ش این حس که نمیتونم از خودم مراقبت کنم و اجازه میدم بهم زور بگن، دمار از روزگارم درخواهد آورد!

ولی اینجوری نمیشه، باید یه مدت خیلی زیاد بمونم اینجا تنها و بالاخره به نحوی به آرامش برسم، یا اجازه بدم بهم زور بگن و این زور را بپذیرم و آروم باشم، یا اینکه حقوق خودم را از حلقومشون بیرون بکشم و آروم بگیرم.

من اصلا یاد نگرفتم که حرف بزنم و با گفتگو به خواسته م برسم، این خیلی خیطه.

یه روند مزخرفی تو خونه ی ما باب بوده، که الان در وجود من هم نهادینه شده، درخواست کردن که اساسا جایگاهی نداشته، اگر هم بوده، اولین جواب منفی، هم ارز کیلومترها عقب نشینی و خودخوری بوده که چرا اجازه دادم احساس کنه بهش نیاز دارم.

+یه ساعته از خواب بیدار شدم و دلم میخواست مکالمه م با اون خری که دو سه تا پیام بینمون رد و بدل شد ادامه پیدا می کرد، یه مکالمه ی دلچسب، ولی ایشون آنلاین هم که باشه یه پیام را الان جواب میده یه پیام را پس صُبا، اصلا متمرکز نمیمونه و نمیتونه گوش بده که بشه باهاش مکالمه ای داشت، فوقش اگه موفق بشی میتونی نامه نگاری داشته باشی که اونم بازم به اون دلچسبی ای که میخوای نیست، دلم یه آدمِ شبیه عروسک میخواد، که باهوش باشه، حرفامو بفهمه، و تماما در خدمت من باشه، تماما متعلق به من باشه، هر آن که اراده کردم بپره بیاد باهام حرف بزنه :)

++دارم به داشتن یه وبلاگ دیگه فکر میکنم، یه وبلاگی که با مشخصات یه 15 ساله setupش کنم و مدام به خودم بگم که اینجا 15 ساله ای، میتونی هر چقدر که دلت میخواد احمق و بچه و بی اتیکت باشی، پس راحت باش و وا بده و بریز بیرون، ولی میدونم که تاثیر نداره، صرفِ عوض شدنِ ظاهر وبلاگ، نمیتونه تمام صافی های ذهن منو محو کنه.

+++دیشب تو یه وبلاگی طرف از جواب دادن به سوالِ "خواستنی هستم؟" (یعنی از خودش بپرسه) حرف زده بود، حرفی که زده بود که دقیقا الان به خاطرش هم نمیارم، برام مهم نیست. مهم اینه که من یه سوال پیدا کردم که میتونم از خودم بپرسم و به جوابش فکر کنم، دوست دارم اینجور سوالا را، چیزایی که باعث میشن احساس کنم در مسیر خودشناسی ام.

خب آیا من آدم خواستنی ای هستم؟ جوابم بی شک منفیه، شاید در مقایسه با خیلیا حس کنم که خواستنی ترم، ولی در کل وقتی بخوام به این سوال جواب بدم، جوابم منفیست، نه من و نه اون خیلیای دیگه ای که تو ذهنم ازشون خواستنی ترم، هیچ کدوم خواستنی نیستیم.

و چراییش شاید توی اینه که من اصلا نمیدونم کیم، من هنوز شکل نگرفتم کاملا (همون سنِ 15 برازنده تره برام)، و حتی اگه شکل هم بگیرم، اگر هم کاملا بدونم که کیم، بازم اصراری ندارم در برابر همه تماما "خودم" باشم و "خودم" را ابراز کنم، در برابر بیشتر (چه بسا همه ی) آدما، سعی می کنم راه بیام، فقط بشنوم و لبخند بزنم و تایید کنم و بگذرم، و چیزی که فکر میکنم را، چیزی که نظر من هست را برای خودِ خودم نگه دارم، شاید از دلایلش این باشه که فن بیان ندارم و دو ساعت باید جون بکنم تا منظورم را برسونم، و معمولا دلم نمیخواد طرف را معطل کنم، حتی اگه او منو معطل کرده باشه، معمولا وقتی چیزی تماما به زندگی شخصی خودم برمیگرده اصراری ندارم به همه بفهمونم که چی تو ذهنم میگذره و زندگیم چجوریه و ایده آلم چیه.

الان دارم فکر میکنم که در چه صورت آدمیزاد تبدیل به یک موجود خواستنی میشه؟ خب البته که امکانش نیست که آدمیزاد در چشم همه خواستنی باشه، چون دادن برچسب خواستنی به آدم ها سلیقه ایه. ولیکن خودِ من زمانی از نظر خودم خواستنی خواهم بود که خودم را شناخته باشم، بدونم کیم، علایق و خط قرمز هامو کشف کرده باشم، و تکلیف همه باهام مشخص باشه. همه منو با چند تا برچسب عمده بشناسن، و اون برچسب ها واقعا بولد باشن.

در حال حاضر حس میکنم هیچ برچسبی ندارم، چون به راحتیِ آب خوردن تغییر شکل میدم، با این اوصاف چه بسا برچسب ترسو برام مناسب باشه. ولی واقعا بحث ترس نیست، بحث اینه که در ناخودآگاه هر تلاشی برای حفظ یک شکل خاص را بی ارزش می بینم.

++++ دلم میخواد یکی (یه نینی کُپُل ترجیحا) این ترانه را خطاب به من بخونه (بخصوص جاهاییش که بولد شده رو) تا برم بترکونمش :))

روشن کن شمع هارو بیا برام جمع کن من خرابو بیا رومو کم کن

دیگه به هر حال من پررو میخوامت

تو قلبت یه ریزه برام جا وا کن همون گوشه کنارا یه نگاه کن

تهش این دیوونه یه جوری میاد بهت

بیا آرومم کن بیا منو جمع کن بیا

این منه سرگردونو بازم تو کمک کن بیا

بیا ببین حالم چشه ببین این آدم چشه

منی که نذاشتم چشای خوشگلت قرمز بشه

بگو در گوشم بگو دوست داری چی بپوشم بگو

همیشه پیشم بمون نذار دوتا شه حرفامون

روشن کن شمعارو بیا برام جمع کن من خرابو بیا رومو کم کن

دیگه به هر حال من پررو میخوامت

+دو روزه (از سه شنبه) به خونه ی خودم برگشتم :) روز اول را فقط یخ یخچال شکوندم و داشتم از اینجا بیزار میشدم که بعد از دستی به سر و روی خونه کشیدن و تمیز و مرتبش کردن، باز خاطرم اومد که اینجا میتونم هر زمان که دلم خواست بیدار شم و هر زمانی از شبانه روز را فارغ از هر قاعده و چارچوبی به فعالیتی بگذرونم که دوستش دارم و هی مجبور نباشم برای لحظه ی لحظه ی زندگیم به کسی جواب پس بدم، و باز عاشقش شدم :)

++یه چیزی هست که رو مخمه و باید ازش بنویسم.

یه شب از شب های بیشماری که عصبانی بودم، و سوال های کودن گونه ی یک دوستِ (مجازی) (در مورد بورس) دیوانه م کرده بود و پسِ ذهنم همش داشتم حساب کتاب میکردم که چرا من باید با این بشر حرف بزنم؟ چرا باید سوال هاشو جواب بدم، چرا باید راهنماییش کنم، چرا باید کمکش کنم، چی عایدم میشه دقیقا؟ و جواب خوبی نمی گرفتم، بی رودربایسی بهش گفتم که از ارتباط باهاش بیزارم و میخوام که خاتمه پیدا کنه و لطفا دیگه بهم پیام نده و بلاکش کردم.

فردا صبحش مثل تمام صبح هایی بود که تا ساعت ها از رفتارِ دیشبم حیرت زده و بعضا شرمگینم و نمیتونم درکش کنم، نمیتونم اون رفتار را به خودم (به الهه ای که میشناسم) نسبت بدم. به نظر میرسه من شب ها ناخورده مستم! 

بعدش تلاش کردم خودم را دلداری بدم و به تمام دلایلی که باعث میشدن اون تصمیم دیشب در نظرم منطفی باشه فکر کنم، ولی هنوزم حس خوبی به حرکتم ندارم، نمیدونم واقعا کار بدی کردم؟ دل شکوندم آیا؟ حق نداشتم؟ به ارتباطی که صرفا ازم انرژی گرفته و میگیره خاتمه بدم؟ اون اندازه رُک و پوست کنده؟

ولی یه چیزی را میدونم که من کلا آدمیم که به قطع کردن ارتباط ها مایله، مگر اینکه انگیزه م برای حفظ اون ارتباط بسیار بسیار قوی باشه که اونم تا به حال اتفاق نیفتاده. تمام دوستانِ الانم (دوستان صمیمی چندین و چند ساله م) کسایی بودن که خودشون پیگیر بودن، و بار ها و بارها من شک کردم که آیا نباید کاتش کنم؟ :))

من دیوانه ایم که بالاخره در کنج انزوای خودش خواهد مرد!

اشتباست، نه؟ اینهمه سخت گرفتن، و مغرور بودن، یه روزی دست به دامن تمام اینایی خواهم شد که برای در ارتباط بودن باهاشون ناز کرده ام، هوم؟

به این نتیجه رسیده بودم که فارغ از تمام احساس ها و شرایط درونی و بیرونی، اگه واقعا بخوام کاری را به انجام برسونم، باید هر روز خودم را هل بدم و در مقابل تمام بازدارنده ها بی حس و کر باشم.

در یه سطح پایین تر، باید هر روز واقعا بیدار شم، نه اینکه فقط از تخت بیام بیرون، نه، فکر میکنم هر روز باید توی آینه نگاه کنم و به یاد بیارم کی هستم، اگرچه خاطره ای که به یاد میارم شاید حقیقت نباشه، شاید یک هویت ساختگی باشه، و شاید من اصلا نمیدونم که کیم، ولی خب بالاخره یک نقطه ی شروعی باید باشه، شاید همون هویت ساختگی و فرضی هم کافی باشه، باید اون را به خاطر بیارم و ببینم چه تغییراتی کردم، ببینم تغییراتم در همون جهتی بود که میخواستم؟ اصلا کجا میخواستم برم؟ و الان کجام؟ و قدمِ امروز چیه؟

شکی نیست که با تمام این اوصاف، باز هم خوابم و دارم خوابگردی میکنم، آگاهی مطمئنا خیلی عمیق تر از این حرفاست. ولی بیدار بودن در این سطح هم خالی از لطف نیست، در ابتدایی ترین مرحله نباید اجازه بدم در چیزی که زندگیِ من نیست غرق شم. نباید اجازه ی فرار را به خودم بدم.

نوشتن توی این وبلاگ انگار دیگه خیلی برام سخت و دور از دسترس شده، برای نوشتن یا باید عزمم را جزم کنم و اراده را راسخ، یا اینکه از شدت یک هیجان در وجودم دیوونه شده باشم که دیگه منتقد درونم خفه باشه و هی ایراد نگیره تا یه نفس بنویسم و انتشار را بزنم و تا یه مدت به چیزی که نوشتم و اینکه آیا لازم بود منتشر شه و بهتر نبود در خلوت خودم بمونه فکر نکنم. آره میدونم. این سخت گیریا واقعا احمقانه ست. ولی از اونجایی که اینجا تنها امکان برای نوشتنم نیست، نمیتونم خودمو درست و حسابی متقاعد کنم که همینجا (و نه هیچ جای دیگه) بنویسم. شاید بهتر باشه بقیه ی امکان ها را از خودم بگیرم تا مجبور شم همینجا بنویسم، ولی طفل درونم گناه داره، نمیتونم اینکارو باهاش بکنم. یه روزی آره به این نتیجه رسیده بودم که نوشتن پابلیک باید باشه چون یه نتیجه ی خوب داره و اون اینه که چون حرفاتو برای کسِ دیگری داری میزنی، مجبوری از خودت و دنیای خودت بیرون بیای و تمام پیش فرض ها را هم بریزی رو دایره و از دید یک ناظر نگاهشون کنی و بعضا متوجه شی که احمقانه و اشتباه و خنده دار هستند شاید.

اووووکی، شات آپ الی، برو سر اصل مطلب، چیزی که لازمه ازش حرف بزنی.

آره بذار بگم، امروز سپر ماشین را کوبوندم به در پارکینگ (سپر خراشیده شد)، چند روز پیش هم آینه ی ماشین را کندم بازم در مسیر رفتن توی پارکینگ، و اینها در حالی هستن که خیر سرم دو سه ماهه مثلا یاد گرفتم رانندگی بکنم! غمینم از این بابت، نه به خاطر خراب شدن ماشین یا تجربه ی شکست احیانا، به این خاطر که این شکست ها مزخرفن، ناشی از یک حواس پرتی احمقانه، اشتباهی که به راحتی میشد مرتکبش نشد.

دیشب با برادر زاده ی هفت ساله م بی حوصله برخورد کردم، و به خاطرش عذاب وجدان دارم.

دلم میخواست میتونستم با همه، همیشه مهربون باشم، ولی همیشه از همه دست کشیده ام، خسته ام و عصبیم و تو ذهنم دارم لت و پارشون می کنم.

ولی این روزها تلاش می کنم آگاه تر باشم در طی روز، تلاش می کنم بیدار باشم، غرق نشم، هر لحظه به خودم یادآوری کنم کجا میخواستم برم و الان کجای راهم و به این خاطر به خودم مفتخرم.

میتونم مدعی باشم که کافکا در ساحل یه تاثیر مثبت روم داشت و اون اینه که مصمم تر شدم از این به بعد آهنگ های ارزنده را با تمرکز گوش کنم (وقت براشون خالی کنم) و تلاش کنم بفهمم آهنگسازش دقیقا در پی نواختن کدوم احساسش بوده و میخواسته که چی من از این آهنگ دریابم. و البته رفتم سه نوازی آرشیدوک (کنسرتو پیانو شماره 5) بتهوون را دانلود کردم و قرار است که تلاشِ ذکر شده را با این آهنگ شروع کنم، این آهنگ هم توی همین کافکا در ساحل، غیرمستقیم بهم معرفی شد.

با یکی از رفقا، نشده یک بار صحبت کنیم و همینجوری دور هم باشیم بحث نکشه به اینجا که ایرانی ها جماعت ظلم پذیری هستند، و این شامل کسایی هم میشه که سکوت می کنن، این جماعت با سکوتشون ظالم را حمایت می کنن، و کلی شعار در این مورد میده که هر ملتی باید مسئولیت بپذیره و کلی از این چرت و پرت ها.. دقیقا یه سری شعارهای کلی را پشت سر هم تکرار می کنه، و من هر بار نمیتونم فکری کنم جز اینکه اینا را داره به من میگه! راستش برای من اصلا اهمیتی نداره که چی در موردم فکر می کنه و حتی اهمیتی نداره که خودش را در این جایگاه می بینه که من رو به راه راست هدایت کنه مثلا، بی اینکه ازش خواسته باشم، ضمن اینکه این بشر خودش الان آمریکاست و تا به حال هیچ غلطی در برابر این ظالم جماعت نکرده که من بخوام الگو قرارش بدم، تنها حرکتش تکرار کردن یک مشت شعارهای کلی احمقانه برای منه، من فقط میخوام حتی اگه همچین فکری در مورد من داره یک بار رک و پوست کنده بهم بگه، یک بار مشخص کنه دقیقا انگیزه ش از گفتن این شعار ها چیه تا فقط یک بار با هم به نتیجه برسیم یا به کل ازم ناامید شه، یا اینکه من رو هم در جبهه ی خودش ببینه و در هر حال دست برداره از تکرار 100 باره ی این شعارها.

هر بار من تلاش می کنم به نحوی بکشم از زیر زبونش که جان من، بگو منظورت چیه؟ بگو دنبال چی هستی، تا ببینم میتونم کمکت کنم یا نه؟ و به هیچ وجه من الوجوه، نمیتونم کاری کنم که قبول کنه یک منظوری داره که حالا بخواد به زبونش هم بیاره. من گزینه های روی میز (منظور هایی که میتونه داشته باشه) را بهش نشون میدم و همه را رد میکنه و میگه نه من همچین منظوری ندارم و باز همون حرفا را تکرار می کنه. حقیقتا قابلیت اینو دارم که اگه آمریکا نبود دستم به خونش آلوده میشد.

آره هر بار ما دعوامون میشه (در حالی که من واقعا نمیخوام، من صرفا فقط میخوام ته و توی قضیه را دربیارم و او جبهه میگیره و بچه بازی درمیاره)، این بار هم همینطور. در انتها بهم گفت که این سری حرف ها هم میرن تو دسته ای که نمیتونه ازشون باهام حرف بزنه. پوووففف، این ناراحتم کرد، چون اینکه بدونم کسی باهام راحته و میتونه حرفاشو بهم بزنه، برام از آپشن های رفاقته، و دلم نمیخواد اون رفیقی باشم که رفیقم نمیتونه باهام حرف بزنه (حتی اگه حرفاش یه مشت شعار برخورنده ی مزخرف کلی که ظاهرا هیچ مقصودی هم پشتشون نیست، باشه)، خودِ من قید اینو زدم که با یه سری ها حرف بزنم و دیگه نمیتونم بهشون برچسب رفیق بدم و اوضاع خیط را ببین که این بشر با این اخلاق عنش رفیق ترینِ رفیق هامه، و دلخوش بودم به اینکه با این میتونم حرف بزنم. ولی مجبور شدم تصمیم بگیرم و بهش بگم که من هم مثل خودش خواهم بود و دیگه در مورد خیلی چیزا باهاش حرف نخواهم زد.

مکالمه ی انتهاییمون دیشب اتفاق افتاد و الان نمیدونم چه حسی دارم، از یه طرف کل این جریانات برام کمدی محضه، چون به لطف رفیقم ما اصلا متوجه نشدیم بحثمون سرِ چیه، چون ایشون صرفا داشت یه سری کلیات را تکرار میکرد، و قبول دارِ هیچ گونه منظوری از تکرارشون نبود، حتی ما نفهمیدیم که بالاخره اختلاف عقیده ای داریم یا نه؟ و اگه داریم چطور میشه حلش کرد؟ میدونی با کسایی که قبل از فهمیدنِ مشکل حتی، باهات قهر میکنن به هیچ وجه نمیشه که ارتباط عمیقی داشت و چقدر من حسرت میخورم از این بابت که نمیتونم به اون عمقی که دلم میخواد برسم، اصلا چه ایرادی داره من موضع خودم را حفظ کنم و ایشون هم موضع خودش را و حتی سر این اختلاف مواضع همدیگه را بزنیم ولی هنوز همدیگه را دوست بداریم و هنوز بدونیم که ارتباط عمیقی در جریانه، ارتباطی که میتونه منجر به شناخت بهتر و بهتر خودمون بشه. ولی خب اوشون اصلا موضع خودش را نمیدونه یا اگه هم میدونه شجاعت گفتنش را نداره.

از طرف دیگه احساس خفگی میکنم، فکرِ به اینکه دیگه از این به بعد با این بشر هم نمیتونم حرف بزنم، خیلی خیلی عصبانیم میکنه، دلم میخواد برم همه ی اونایی که باهاشون روزی آشنا بوده ام را هم آش و لاش کنم، عصبانیم از اینکه اینقدر سریع باید ناامید شم از آدما، فقط به این دلیل که اونها زودی ناامید میشن، زود قهر میکنن و قید همه چیز را میزنن! الان که دارم میگمش حس میکنم این اتفاقا بیشتر شبیه خودمه، منم اونی که زود قید همه چیزو میزنه و شاید در حقیقت از خودم عصبانیم، از اینکه اجازه ی تلاش بیشتر برای اینکه ارتباطاتم کار بده را به خودم نمیدم. نمیدونم، آخه یعنی به این بشر هنوز امیدی هست؟ وقتی داره بهم میگه که منو محرم خیلی از حرفاش نمیدونه، آیا من همچنان باید حرفامو پیشش بزنم؟ و وانمود کنم که هیچی نشده؟